GÖKDELEN

Bir türlü bir yere varamamış sözler…
Kendini defalarca tekrar eden hatalar…
Ve parmağında hep aynı dikenin acısı…

Acıya tahammül, gölgeye şezlongsa,
her konuşana bir alkış değer!..
Ama her alkış, arşa mı değer?

Bilgi ve sanat; birbiri üstüne bindirilmiş, birbirinin aynısı odaların yükseldiği gökdelenler misali;
aynı renk tonunda boğulmuş, bin bir odanın aynı boşluk, soğukluk ve hecenin tekrarında ilerlemekse…
Tüm ışıkları kendine çevirip, ve aksine her kumaştan türlü kostümler diktirip, perdeyi dilediğince çekmekse…

O dışarıya kimseye güneş yüzü göstermeyen kalibrenin haşmeti, her katta tüm meraklarını balon gibi söndürdükçe…
Bir de manzarayı göstermenin heyecanıyla başı göğe ermiş mermer, bulutların üstünde dizginlerini kaptırdığı egolarla birbirlerinin sırtına sırayla binerken…
Kendini bir arenada rakipsizce uçmuş ve “herkesin başını aşktan döndürdüm” sanır..!

Silvan Güneş
Biyografi Yazarı
1 Haziran 2020