Ben yaşamak için seni seçmiştim hayat.
Bir gülizar bahçesinde esiyorken kendimce
Dokunsa da sineme hüznün karanlıkları
Aydınlığı düşlerken aşk dağladı bir hece.

Ben yaşamak için seni seçmiştim hayat
Bir vakte kadar güldüm, mutlu oldum sevince
Uzanınca ellerin o narin bedenime
Çıkıverdi dikenim acıttım sandım kendimce.

Ben yaşamak için seni seçmiştim hayat.
Dokunmadım kimseye sandım her şey kendince
Anladım ki yaşamak bir başına değilmiş
Çıkana kadar karşıma haydutları görünce.

Ben yaşamak için seni seçmiştim hayat.
Bilmelisin bu resim ebedi bir nasihat
Aldı canım elimden bir yudum nefesimi
Kömür karası çaldı mahşerin derininden.

Silvan Güneş

Not: Adrasan’da yanıp kül olan tüm ağaca, kuşa, börtü böceğe, taşa toprağa, doğanın kutsal aşkına ithafen yazdığım bu şiiri tarihe not düşüyorum.

Fotoğraf İnternetten alınmıştır.